Loslaten
Door Patricia Helmink - 5 mei 2015
Er groeit een verlangen in mensen naar een nieuwe vorm van samenleving. Een authentiekere en liefdevollere vorm van samenleving, waarin angst plaats maakt voor vertrouwen. Eco-dorpen zijn daar een mooi voorbeeld van en deze groeien dan ook als paddenstoelen uit de grond, met name in Rusland. Hierbij een link naar een artikel over eco-dorpen. Er zijn prachtige initiatieven op dit gebied.
Triggert bij mij de vraag; zou ik mijn huis los kunnen laten en te koop zetten en gaan voor iets waarvan ik diep van binnen voel dat het bij me past? Zou ik mijn ‘zekerheden’ los kunnen laten en meegaan in de Stroom, mij laten dragen in het vertrouwen dat ik dan daar kom waar ik ten diepste wil zijn?
In deze verandering van tijdperk lijkt loslaten sowieso het centrale thema. Ons Hart laat zich duidelijker horen en dat wat niet langer past, voelt meer dan ooit beknellend. Alles wankelt, onze relaties, banen, zogenaamde zekerheden etc.. En als we dan in de flow stappen, dan staat het leven bol van de synchroniciteiten.
In plaats van mee te gaan met die flow, te vertrouwen op de Stroom en nieuwe wateren te ontdekken, houden we angstvallig vast aan een takje aan de oever van de rivier en denken we dat het een offer is dat takje los te laten. Doet me denken aan de manier hoe men in oerwouden apen vangt. De apen hebben het hele bos om in te spelen, om te ontdekken en de nootjes van de bomen te eten tot ze een glazen pot ontdekken bevestigd aan de grond, met enkele nootjes erin, waar ze hun hand insteken. Doordat ze een vuist maken om de nootjes vast te houden, kan hun hand er niet meer uit. Ze houden zichzelf dus gevangen. Zo is het ook vaak met ons. Maar ook vasthouden is goed zoals het is, alles is een rijpingsproces. Of zoals Roger Rundqvist het zo mooi zegt:
“Onze innerlijke rijkdom blijft leven in de creatieve spanning tussen stagnatie en vernieuwing.”
Ook stagnatie heeft zijn functie in het proces dat Leven heet. De natuur in de winter is daar een prachtig voorbeeld van. Een spanningsopbouw naar de lente toe, waarin de hele natuur plotseling ‘losbarst’. En dwars door het proces van stagnatie en vernieuwing groeit ons vertrouwen en daarmee ons vermogen om los te laten wat niet langer dient. Ik voel me dankbaar voor dit inzicht en nu mag ik het stapje voor stapje werkelijk leven. Soms lijk ik stil te staan en soms maak ik een grote zeven mijlssprong en het is hoe dan ook goed.
Dit artikel verscheen eerder op www.welvaartvooriedereen.nl