Leven in innerlijke vrede

Door gastauteur Ank Nijland - 4 juli 2015

Toen Patricia mij vroeg of ik iets voor haar site zou willen schrijven, viel ik even stil. Schrijven vind ik een uitdaging, omdat ik twee manieren van schrijven ken. De ene schrijfstijl is bedacht en de andere geïnspireerd. De laatste kan ik niet afdwingen, de eerste vind ik niet boeiend. Bovendien lees ik met groeiende belangstelling de schrijfsels van Patricia. Ze schrijft kernachtig, vanuit het hart, maar geen ‘zweeftaal’. Ik denk dat jij, lezer van dit stukje wel begrijpt wat ik bedoel. Wat kan ik nog toevoegen? Wat ik kan bedenken is ‘meer van hetzelfde’ en dat heeft volgens mij geen meerwaarde. Maar omdat ik de ervaring heb dat niets voor niets voorbijkomt, stelde ik de beslissing om wel of niet te schrijven even uit.

 

Toen ik vanmiddag de hond uitliet, dacht ik na over het verzoek van Patricia. Ik herinnerde me onze kennismaking. Wat een verandering is er ‘met toen’! In die tijd waren we alle twee zoekend. Ik was al wat langer op zoek en in de Cursus in Wonderen had ik min of meer mijn weg gevonden. In die tijd leerde ik Patricia en haar moeder kennen. Nu zie ik een jonge vrouw die het leven doorziet en haar diepgaande inzichten deelt met mensen die voorbij de grens van, wat ik een beetje flauw noem, de wereld van GTST durven te gaan. Inspirerend schrijft ze en ik vind het een feest. Ineens realiseerde ik me dat ik dat zou kunnen schrijven, een stukje over de mensen die ik ontmoette en hoe uitzonderlijk sommige daarvan zijn. Daar gaan we:

 

Boeiende mensen waren het, stuk voor stuk, en allemaal op zoek. Lang heb ik gedacht dat ze hetzelfde zochten als ik: leven in innerlijke vrede vanuit mijn diepste Zijn. Maar daarin vergiste ik me. Het heeft wel even geduurd, maar ineens zag ik het! Het leek alsof we hetzelfde zochten, maar de prijs die we bereid waren te betalen was niet gelijk. Regelmatig merkte ik hoe mensen zich verzetten als ik het slachtofferschap, dat ze vaak onbewust koesterden, wilde ontmantelen. “Ja maar,…” was dan de reactie. Eigenlijk wilden ze alleen innerlijke vrede op hun voorwaarden.

 

Maar leven in innerlijke vrede is alleen mogelijk als je geen enkele voorwaarde meer aan het leven stelt. En die prijs is voor veel mensen te hoog. Niet omdat de prijs echt hoog is, maar omdat ze niet stoppen om eens goed na te denken wat dat nu eigenlijk betekent, wat ze bedoelen met die hoge prijs. Ze denken dat ze de controle zullen verliezen, maar dat is schijn. Controle heeft nog nooit iemand over zijn eigen of over een ander leven gehad. Denk er maar eens over na. Als iets uitpakt zoals je had gehoopt, dan is dat omdat de uitkomst in de lijn ligt van het leven zelf. Maar als het leven het anders wil, omdat het script dat vraagt, dan gaat het zoals het script wil. Op dat moment worden we ons bewust dat we met al onze mogelijkheden, met geld, status en techniek nog geen vlieg tot leven kunnen wekken. Dan zien we dat de essentie niet ligt in hebben, maar in Zijn. En daarover is veel verwarring. Met name een boek als ‘The Secret‘ wekt hoge verwachtingen in het kunnen manipuleren van het leven en dat kan leiden tot ‘een eigen schuld, dikke bult cultuur'. Vergis je niet, ook dit is GTST.

 

Op de poef!” zei ik regelmatig, wanneer iemand iets over een conflict vertelde. “Wat in mij wordt nu geraakt?” was dan de onderzoeksvraag. Mensen die daar serieus mee aan de slag gingen, ontdekten in zichzelf weerstand tegen iets dat het leven hen liet zien. Weerstand is subjectief. Dat zien, biedt kansen. Weerstand laat, als je goed kijkt, een geschiedenis zien die, eenmaal geheeld en geaccepteerd, in plaats van pijn en onrust, vrede brengt. Maar mensen die gehecht zijn aan hun slachtofferschap zijn niet bereid die weerstand serieus te onderzoeken. Ze willen genoegdoening voor hun pijn. De ander moet hen redden. Ik hoorde Eckhart Tolle ooit zeggen:

“Als je dit niet los wilt laten, moet je eenvoudigweg nog wat langer lijden.”

 

En zo is het. Het leven stroomt en je kunt de stroom niet tegenhouden of van richting veranderen. Iedere poging daartoe leidt tot lijden, frustratie en onvrede. ‘Go with the flow’ is daarentegen pijnloos en brengt je op onverwachte plaatsen.

 

Ik heb veel mensen gecoacht op weg naar bewustzijn. Ik ben ze allemaal dankbaar voor de lessen die ze me leerden. Ik heb in die tijd vaak verteld over het toneelspel dat we samen opvoeren en hoe we ons Zelf hebben verloren in dat spel. Hoe we gehecht zijn geraakt aan de rollen en dat we die niet zomaar los willen laten. Ik heb verteld dat we ten diepste alle vreugde en alle kennis zijn. Dat we niets hoeven te leren. Er zijn geen kunstjes die je ‘verder’ brengen. Geloof me, ik weet het uit eigen ervaring, want ik heb overal vooraan gestaan. Maar niets heeft me gebracht wat ik zocht, totdat ik tot rust kwam in mijn Zelf en accepteerde dat het leven is, zoals het is.

 

Het mooie aan Patricia vind ik dat zij bereid was de prijs te betalen die het leven van haar vroeg. Ze stond open voor verandering en, daarin gesteund door haar naasten, onderging de inwijding die het leven je biedt als je haar toelaat. Indrukwekkend. Ik weet er geen ander woord voor. Wordt de wereld hier nu beter van? Nee, dat denk ik niet. Maar de mensheid, die wordt er wél beter van. En als de mensheid groeit in bewustzijn, dan komt het met de wereld vanzelf goed.

 

Ank Nijland

www.deankh-hummelo.nl

 


Reacties

John
9 jaar geleden

Mooi artikel Ank!
En zeer herkenbaar.
als ik het hele toneelspel dat leven heet met al zijn verhalen en gebeurtenissen en waarin ik een gastrol vervul als het beste beschouw wat me kan overkomen, dan is vrede mijn voortdurende metgezel. En vroeger zat drammetje op de bok en die hield in mijn leven op dat moment van het drama, vechtend tegen wat er allemaal gebeurde. Totdat ik er helemaal klaar mee was. (van vechten word je zo moe, en van je mee laten stromen wordt je zo blij)
En zo is de één gelukkig in zijn ongelukkig zijn, en dat is voor hem op dat moment blijkbaar zijn hoogste keuze; en weer een ander vindt het tijd om die oude jassen uit te trekken. :) en dat is voor die persoon weer het juiste moment om een nieuwe weg in te slaan.

ik hoef me niet bezig te houden met anderen, want precies op de juiste tijd zal het Zelf dat wij allen delen, elkeen aan de jas trekken, totdat de persoon in kwestie diep van binnen WEET; nu is het tijd om dit los te laten.
En dan wordt het leven een feest.

lieve groet,
John

Rieke
9 jaar geleden

Dank je wel, Lieve Ank voor je mooie en zeer herkenbare stukje. Ook ik kwam voorbij en heb samen met M&M hele mooie lessen van je mogen ontvangen uit ECIW. Het heeft me gegrepen en laat mij nooit meer los.
Niets werkelijks kan bedreigd worden.
Niets onwerkelijks bestaat.
Hierin ligt de Vrede van God.
Liefs Rieke

Reactie plaatsen