Het Duister als katalysator voor het Licht

Door Patricia Helmink - 31 mei 2015

Weet wie jij werkelijk bent en je zult vrij zijn! Je zult je los maken van het steeds weer heen en weer bewegen tussen de schijnbaar tegenoverliggende polen, Licht en Duister. Je zult groeien naar Eenheid en, voorbij polariteit, het geheel der dingen zien.

 

Het Duister maakt een wezenlijk onderdeel uit van het duale spel dat dit Leven is. De Goddelijke Dans van contrasten is cruciaal voor ons bewustwordingsproces, zoals de modder cruciaal is voor de lotusbloem. De modder fungeert als compost. Zo is de schaduwkant van ons Leven, onze compost om te groeien naar Zelfkennis, naar een dieper besef van onze aangeboren Schoonheid. Dit maakt het Duister tot katalysator voor het Licht. Hoe dieper wij duiken in de ervaring van wie wij niet zijn, hoe meer wij uiteindelijk in staat zullen zijn te ervaren wie wij wel zijn. Je kunt niet weten wat warm is, als je nooit kou ervaren hebt. Je kunt niet weten wat schoonheid is, zonder de ervaring van het ogenschijnlijk afgrijselijke.

 

Het leven kan zich alleen maar kiemen in het Duister om vervolgens te groeien naar het Licht en het nog ‘onbewuste’ Leven voelt intuïtief de richting die het dient te gaan om te komen bij de Zon. Het moment dat het nog jonge plantje uit de aarde te voorschijn komt, is hét omslagpunt in zijn groeiproces, hét essentiële punt waarin hij in het Licht komt te staan. En natuurlijk is het nog kwetsbaar en ervaart het nog vele stormen, maar aan het Zonlicht zal het zich laven en het zal steeds meer winnen aan kracht. Dat is hét punt, waarin het plantje kan gaan ervaren wat het bedoeld is te zijn.

 

Ook wij mensen mogen, op dit bijzondere omslagpunt in onze geschiedenis, dieper gaan ervaren wie wij zijn, een Liefdevol Licht, na een donkere periode waarin wij vergeten zijn wie wij zijn. Het proces van vergeten wie wij zijn, kent een verzadigingspunt en werkt als het ware als een boemerang, die op een bepaald punt weer terugkeert naar de Bron. Maar om te komen tot dát verzadigingspunt dient er voldoende Duisternis te zijn. Ook het Duister, in onszelf en in de wereld, dient een verzadigingspunt te bereiken en dat is exact wat er nu op deze prachtige planeet plaatsvindt. Het Duister kan zijn rol gaan loslaten, omdat wij individueel en collectief ons voldoende bewust beginnen te worden van wie wij werkelijk zijn en daardoor het Duister gaan doorzien voor wat het in diepste wezen is; een verkapte vorm van Licht, een katalysator voor het Licht.

 

Enige tijd geleden had ik een droom die intens in mijn geheugen gegrift staat. In die droom was ik op  de vlucht voor het ‘kwaad’ in de vorm van een inquisiteur, die de opdracht had mij van het leven te beroven (misschien dat dit teruggaat naar mijn leven als Kathaar). Ik verstond de kunst van het mij onzichtbaar maken en dat is exact wat ik deed, maar een stem in mij vertelde mij, dat ik niet eeuwig kon blijven vluchten en dat confrontatie de enig manier was om mijzelf te bevrijden van de angst. Dat, juist als ik de confrontatie aanging met mijn diepe angsten, er ruimte zou komen voor transformatie.

 

En met alle moed die ik maar enigszins kon opbrengen, maakte ik mijzelf zichtbaar met de heilige overtuiging dat mijn laatste uur geslagen had. Dit was het dan, was mijn gevoel op dat moment, en ik keek het recht in de ogen. En voorbij alle duisternis zag ik op enig moment een diepe dankbaarheid in de ogen van de inquisiteur. Geheel onverwacht sprak hij de Liefdevolle woorden; “dank je dat jij mij bevrijdt uit mijn rol”. Op dat moment werd ik wakker met een overweldigend gevoel van Kracht. Er was moed voor nodig om zo dapper te zijn, maar het was mij gelukt! Daardoor werd ik mij bewust van de Kracht die ik in mij heb, de Kracht die ik ben. Zonder het Duister zou ik die Kracht nooit hebben kunnen ervaren.

 

Misschien zijn alle draken in onze levens wel prinsessen die erop wachten, dat wij ons nu eens dapper en vol schoonheid opstellen.

En misschien is al het verschrikkelijke, in zijn diepste wezen, iets hulpeloos, dat vraagt om onze hulp.” 

-Rainer Maria Rilke-

 

Het ‘verschrikkelijke/imperfecte’ buiten mij is slechts een spiegel voor mijn eigen ‘imperfecte’ kant. Perfectie wordt pas zichtbaar als wij onze schijnbaar imperfecte kant, die roept om onze Liefde, accepteren en Liefdevol onder ogen zien. De hemel is de hel te kunnen omarmen. En, hoe paradoxaal het ook klinkt, juist door de omarming van onze ‘imperfectie’, worden wij ons bewust van onze perfectie. Dit maakt dat we de waarde gaan zien van zowel Licht als Duister.

 

 

Dit artikel verscheen eerder op www.nieuwetijdskind.com


Reacties

John
9 jaar geleden

Prachtig verwoord.
Elke Schaduw, zowel ín mij als om mij heen, is slechts een dekmantel van het Licht. Of wat Kahlil Gibran zo mooi zegt: mijn grootste angsten zijn de hoeders van mijn grootste krachten.
Dan wordt alles welkom in mijn leven. De "moeilijkste" situatie wordt mijn grootste levensles, de "moeilijkste mens" mijn grootste leermeester.
Dank je wel voor het delen!
Liefs
John

Ank
9 jaar geleden

En zo is het ;)
Alleen wanneer we de tegenstellingen in onszelf verenigen kan Eén Zijn worden ervaren. De boom met de vruchten van kennis van goed en kwaad staat niet voor niets i"n het midden van het paradijs." Er staat niet voor niets man/vrouw schiep hij hen en niet man en vrouw. Er zijn aanwijzingen genoeg maar alleen "wie oren heeft hore". Die oren hebben we allemaal maar vaak zijn er andere prioriteiten. Fijn dat jij je "oren" gebruikt.
Dank voor het delen.
Liefs,
Ank

Asha
9 jaar geleden

Lieve wijze Patricia, Oh wat raakt mij dit verhaal, het beschrijft mijn pad van vluchten, vechten en mezelf weer zichtbaar maken door al mijn angsten onder ogen te zien.
Dank je

Reactie plaatsen

Maak jouw eigen website met JouwWeb