Wees lief voor jezelf, je bent onschuldig

Door gastauteur John Wils - 11 juli 2015

In de jaren dat ik met Patricia optrek, is het vooral haar passie waarmee ze op zoek is naar de onschuld in ieder mens, die mij raakt en wat ik ook ten volle met haar kan delen. Ze neemt je mee op wegen die diezelfde onschuld en heelheid blootleggen. Het is net deze frisse blik en liefdevolle visie die ik, die wij allen, nodig hebben om tot heling te komen en de staat terug te vinden van wie wij Werkelijk zijn.

 

Want beste lezer, besef je wel wat een groot goed in jouw en mijn leven ontwaakt, als we de onschuld van het kind in onszelf ontdekt hebben!? Een rijkdom wordt blootgelegd, als we inzien dat al onze zogenaamde fouten slechts vergissingen zijn en gemaakt móesten worden. Ze zijn totaal onvermijdelijk aan het proces dat ieder mens ondergaat en dat ‘groei’ heet. Trouwens, ik heb hier in deze wereld nog geen mens ontdekt die deze ‘groeiverschijnselen’ heeft weten te omzeilen; jij wel? Ben je nog niet gestuit op al die lagen van zelfveroordeling, waarmee jij jouw ware Zelf bedekt hebt? Zelf ben ik er vaak op gestuit; wie niet?

 

Er huist een enorme potentie in jou, in mij, in iedereen, niemand uitgezonderd. Maar het pad dat het mogelijk maakt om die potentie aan te boren, wordt in eerste instantie gekenmerkt door acceptatie, door ook die donkere kanten in onszelf liefdevol te omarmen. Die donkere kanten in jou kun je zien als een kind dat daar gekwetst rondloopt, radeloos, niet wetend waarheen het moet gaan, niet wetend wat te doen. Alleen door dit kind liefdevol op te nemen, het te wiegen, en te beseffen dat het ten volle deel uitmaakt van mijn, van jouw totale persoonlijkheid, worden de schaduwzijden in ons leven getransformeerd tot mogelijkheden om van te leren. Dan worden het springplanken om de kracht die onder die schaduw verscholen ligt te ontdekken, want elke schaduw in ons herbergt ook een lichtend aspect van onszelf. Net daarom zijn onze schaduwkanten onze grootste kansen. “Je grootste angsten zijn de hoeders van je grootste krachten”, schreef ooit Kahlil Gibran. En zo is het.

 

En toch; makkelijker gezegd dan gedaan, zo’n acceptatieproces. Het roept de vraag op; hoe kom je tot die acceptatie? Één zin is het geweest die mij hierbij heel veel heeft geholpen; een zin van een monnik genaamd Anselm Grün. Hij had het over momenten, waarop negatieve gedachten ons leven dreigen te beheersen, gedachten van jaloezie of van afgunst, van boosheid of wrok. En hij reikt het advies aan om vooral niet te schrikken van dergelijke gedachten, maar ze eerder te onderzoeken met de volgende vraag:

 

 “Hoeveel pijn moet ik niet hebben, dat ik zo nog denk?”

 

En op het moment dat ik die vraag in al zijn volheid doorheen mijn hele wezen laat klinken, en mijn schaduwkanten in de ogen durf te kijken, opent zich de poort waardoor oude pijnlijke situaties aan het licht kunnen komen. Ik hoef ze niet langer weg te stoppen. Een genezingsproces wordt dan in gang gezet, dat zijn voeding ontvangt via de wortels van acceptatie, weerspiegeld door de woorden; “dit ben ik. In al mij kwetsbaarheid, in al mijn gebrekkigheid mag ik zijn wie ik ben.”

 

Mijn verlangen naar perfectie laat ik los en dit maakt plaats voor het verlangen om alles van mezelf te omarmen. Want ik weet nu: Alles is welkom. Niet langer wens ik delen van mezelf buiten te sluiten. En het grappige is, in die vernieuwde mildheid en begrip naar onszelf, kweken wij in evenredigheid begrip en mededogen voor de mensen om ons heen, begrip voor hún zogenaamde zwakheden, die allen enkel en alleen maar voortkomen uit de scherven van hún bestaan. Daarom wil ik je tot slot dit meegeven; wees alsjeblief lief voor jezelf, in al je facetten, en een nieuwe wereld gaat voor jou open. Werkelijk waar!

 

John Wils

www.hetliedvandeparel.nl

 


Reacties

petra wissing
9 jaar geleden

Een prachtig stukje, bedankt voor het delen

asha de zwart
9 jaar geleden

Een heel oprecht stukje John, dank je voor het delen het raakte me. De muziek kwam binnen in mijn hart, heel toepasselijk. Veel liefs Asha

henk van poeteren
9 jaar geleden

zeer juist omschreven echter uitvoering/doen is een andere kwestie.
Muziekje; te sentimenteel. vriendelijke groet Henk

Monique
9 jaar geleden

Wat een prachtige inzichten John, bedankt voor het delen...

Ank Nijland
9 jaar geleden

Mooie bijdrage John. Vooral omdat je de noodzaak van het omarmen van de schaduwkant belicht.
Lief muziekje ook. "Ik hou van mij" van Harrie Jekkers, maar dan anders :)
https://www.youtube.com/watch?v=JmtPXcsitqs

Reactie plaatsen